Bez pasji życie jest szare i nieciekawe!

Hmmmmmmmmmmm....Długo myślałam czy powinnam coś dodać tak od siebie,od serca,z przemyśleń? 

Nie sądzę jednak,Pani Ela zrobiła to w swoisty sposób i niech tak zostanie.

Zapraszam na spotkanie,choć zdjęcia niestety słabej jakości ONA sama dopełni całość......

Oto i Ona!

Mam 60 lat i nazywam się Elżbieta Nawrocka. Od urodzenia mieszkam w Łodzi.

Ukończyłam Liceum Ogólnokształcące .

Z zawodu jestem kreślarzem maszynowym. 

Pochodzę z dość ciekawej rodziny ,gdzie najważniejsza była miłość do ludzi, zwierząt, i 

umiłowanie do muzyki. Mój kochany tatuś ,rdzenny krakowianin o wielkich zasadach ,

wpoił mi miłość do muzyki. Był melomanem muzyki poważnej.

Kiedy miałam 12 lat prowadzał mnie do filharmonii ale nie tylko,

ponieważ jego siostra stryjeczna była dość znaną  aktorką -Maria Malicka.

Często więc jeszcze jako dziecko biegałam za kulisami, otoczona duszą aktorską. 

Ojca brat ,Stanisław Malicki, był malarzem również krakowskim. 

To byli ludzie o wielkiej duchowości ,którzy wpłynęli na mój charakter. 

W domu rodzinnym przeważnie rozbrzmiewała muzyka poważna a stary gramofon uderzał w dźwięki 

starych przedwojennych płyt z Hanką Ordonówną i wieloma wspaniałymi śpiewakami. 

Jako dziecko miałam wspaniałą opiekę,którą stworzyła mi również babcia Helena.

Czytała wszystkie  bajki jakie tylko istniały. Później kiedy nastały projektory

organizowała w domu seanse wyświetlania ich. To było coś wspaniałego ,coś co podziałało na 

moją wyobraźnię. 

Mój tatuś często recytował wiersze i robił mi pokaz cieni używając swoich dłoni. 

To było coś cudnego...Zdolności do muzyki przejawiałam mając 6 lat.

Śpiewałam na głos piosenki często zmyślając słowa-zostało mi to do dzisiaj. 

Moje zaś rysunki w szkole były zawsze w pierwszej trójce.

Dwa lata grałam na pianinie ,później nauczyłam się grać na gitarze. 




Właściwie w każdej dziedzinie jestem samoukiem. Jednak dopiero od paru

lat zaczęłam malować farbami akrylowymi. 

Uwielbiam szkicować ludzkie twarze: dorosłych i dzieci. 

Piszę poezję nierymowaną ,mówią na to poeci"białe wiersze". Sama recytuję,

układam piosenki,piszę teksty i melodię.

 Oprócz tego lubię sport ,jeżdżę na łyżwach, pływam ,uwielbiam jazdę na rowerze. 

Gdyby można było jeździć Gokartem to z miłą chęcią

jeździłabym co dzień. Moim największym marzeniem jest napisać

książkę i ją wydać. 

Powiem  szczerze, że zaczęłam już pisać i chcę żeby było to było coś

niepowtarzalnego. Na razie nie zdradzę o czym będzie ta książka. 

Podam tytuł dość typowy " Grzech Pierworodny ". To by było na

tyle o mnie zwykłej sobie kobiecie która 19 lat temu walczyła z rakiem i

nie tylko. Byłam 5 lat niewidoma ,jestem po dwóch operacjach oczu i cieszę się ,

że mogę malować, pisać poezję i grać i śpiewać moje pioseneczki. 

Życzę Wam moi kochani dużo zdrowia i pasji bo bez tego życie było by szare i nieciekawe. 

To wszystko pomaga mi w nieraz smutnych momentach życia 

teraz pozdrawiam serdecznie Elżbieta Witolda Nawrocka.

Prawda,że zrobiła to w swoim stylu,że niezwykle się przedstawiła!

A teraz wycinek Jej twórczości:

Zmysły

Nie zgasną moje zmysły

Jasny płomień 









Czasami jestem



Jest moim żare

m poezją


gorącym wulkanem

Jestem d


A czasam

iotykiem twojego obrazu


agnionych

Jestem twoją iskrą 

Któ


I słodyczą moich ust sp

rra świeci jasno

Słyszę twego serca bicie


wo serc naszych

W magiczne


Gdy tkliwie mówisz szeptem

Miłości o król

oj krainie

Poezjo duszy i ciała 



Kocham cię nad życie....