You don't ask women about their age....liczy się pasja!

Długo zaczytywałam się w twórczości Pani Aldony.

O każdej porze,na każdy temat,krócej i dłużej;zawsze barwnie ,treściwie,z polotem,z uczuciem,z wielką przyjemnością.

Aż do dziś.Bo dziś właśnie stwierdziłam,że musi być Gwiazdą mojego bloga.Jak już pisałam,nie pytaj kobiety o jej wiek-liczy się pasja i ją na codzień emanuje Pani Aldona.

Parę słów o niej?Chętnie.

Aldona Latosik jest emerytką, urodzoną i wychowaną w Poznaniu. Wiele lat temu zamieniła miasto na wieś Zakrzewo, które leży nieopodal miasta, z którego pochodzi.

Od kilku dekad mężatka, mama dwóch dorosłych córek i pięcioletniego wnuczka.

Próbuje sił w wielu kategoriach poezji. 

Pisze wiersze rymowane, białe, bajki i wiersze dla dzieci, tautogramy, modlitwy, ballady. Ostatnio pokusiła się na napisanie sonetu. Bierze udział w portalowych warsztatach literackich na portalu E-Literaci

Nie wydała jeszcze autorskiego tomiku. Ma jednak ogromną nadzieję, że marzenie się spełni.

W swoim dorobku ma udział w czterech książkach antologii portalowych oraz w czterech Zeszytach Literackich z poezją, wydanych przez Portal.

Wiersze swoje prezentuje na kilku portalach i wielu stronach poetyckich Facebooka. Kilka wierszy autorki ukazało się w pierwszym numerze Kwartalnika E-sztuka Do Kwadratu. Kwartalnik ukazuje się na wszystkich Kontynentach.  

Wiersze  pisane przez autorkę, ukazały się również w miejscowych czasopismach.

Dorobek autorki,podkreślam raz jeszcze, to udział w czterech antologiach książkowych i cztery antologie – Zeszyty literackie.

Czas start,poniżej parę strof na poprawienie humoru i refleksje.

 Ten wiersz jeszcze nigdzie się nie ukazał. To jest wiersz z Warsztatów literackich na portalu.

Zapraszam 

wykopki eh dziewczyno śliczna najpiękniejsza babo usteczka całuśne oczka basku pełne spod chusty spoglądasz kiedy się odezwę a będziesz ty moja pójdziesz za mną żwawo oj ty najmilejsza trzeba mi kobiety przeniosę na rękach przez każdą kałużę starczy jedno słowo nie wyczekam dłużej pójdziem z kartofliska bom pełen podniety odniosę koszyki gdzie składają w kopce na lewo za hałdą rośnie góra łętów dobry to parawan nie będzie zamętu uniosę ci kiecę poklepię po dupce niechaj tylko dotknę co mi przeznaczone wypieszczę do granic będziesz ty skomlała i pomyślisz sobie tak zawsze bym chciała wianuszek zabrałeś teraz weź za żonę

 dostojne i przyjazne

już od narodzin

w bladych pończochach

wiosna zielone

wkłada sukienki

lata ciepłego 

nadzieję

modelka jesień 

przerabia szaty

gałęzie barwi

w zwiewne koszulki

dywan wymoszczą

pierwszym dreszczykiem

pończoszek zeblec 

im nie przystoi 

po kwiecień

marzną w toplesie 

 rok za rokiem wspólnym krokiem

przez kolejną idą jesień

krok po kroku jak przed laty

czy październik maj czy wrzesień

mgiełką w głębię oczu patrzą

na dnie widzą dawne iskry

pielęgnują zaufaniem

z biegiem czasu nadal blisko

jakby w pierwszym zakochaniu

głaszcząc bruzdy dłonią drżącą

wyczuwają gładź muśliny

niemowlęco uśmiechnięci

i szczęśliwi do podziwu

Nic to jesień za szybami

z drzew lecące liści stosy

kiedy w starcach zakochanych

wiosną kwitnie cały roczek

Zadufana w sobie 

Jesień wita ranek deszczem,

pewnym krokiem dziś wkroczyła.

Przegoniła resztki ciepła,

zaraz się zadomowiła.

Po swojemu się urządza,

łąkom szkliste śle korale.

Ustrojone srebrem rosy,

tuli mleczno-białym szalem.

Dla pająków ma etaty,

obwieszają las w firanki.

Produkują na warsztatach,

plotąc ażur na spiżarki.

Wichrem huczy, nawet świszcze,

gałęziami grozi liściom.

Trzepie wartko, zamaszyście,

za dni parę zrzuci wszystkie.

Dumnie nosi się z urodą,

powiem szczerze, jej nie znoszę.

Makijaże są dla młodych,

jesień wiekowa już trochę.

A to mój ulubiony-nie lubię pożegnań z latem ,więc też mam'wrogie nastawienie....więc

wrogie nastawienie


niegodziwa auro ruda 
zwykle robisz w uszach przeciąg
grozisz wichrem szumem buczysz
welon mgieł zawieszasz mleczny

chrzęścisz mrucząc pod butami
na obcasy blaszki wbijasz
po mistrzowsku się nadziewasz
szpilki zmieniasz w listny szaszłyk

tak się już zadomowiłaś
chociaż ciągle pora letnia
tkasz warkocze pośród wrzosów

miedź owijasz splotem srebra

Piękna i kolorowa

z każdym dniem

nabiera rumieńców

przewiana pod prysznicem

obnaża z barw – szarzeje

osiadłe chóry

jakby posmutniały

nie schronią się

pod parasolem liści

pęcznieje dywan

wplatany w srebro osnowy

przydepnięty

krzyczy szelestem

nikt nie siądzie

na załzawionej ławce

dopiero wiosna

sprowadzi zakochanych

Aldona Latosik 11 IX 2013

Piękne!  Pani Aldonko wielu dalszych sukcesów życzymy i prosimy o jeszcze.......